Niet zonder reden was besloten om vrijdagochtend al te vertrekken zodat er voldoende tijd was om te acclimatiseren en daarnaast de Marokkaanse cultuur te verkennen. Vrijdagavond werd geheel in de traditie van Vrijdagavond 1 een copieuze maaltijd genuttigd in een etablissement aan het strand. Marokkaanse wijnen werden geproefd en ruimhartig genuttigd.



Vanaf dat moment begon de voorbereiding op zondag. In een van de parken van Rabat werd gevoetbald tegen een stichting voor gehandicapte kinderen. Nee, geen grap, gewoon een sociale insteek koppelen aan voetballen op zand terwijl het stof opspat en de hitte de mannen duidelijk uitputte. Maar de test was volgens de coaches Onno en Harry geslaagd. Die middag genoten de meesten van een verkwikkende duik in de zee en werd geborreld en gebarbecued bij een Amerikaanse gastspeler.

   

Met deze voorbereiding achter de kiezen, stond niets een glorieuze deelname in de weg….. Het sterke deelnemersveld bleek echter echt sterk, winnen een lastig te nemen horde, gelijke spelletjes en een smadelijk verlies tegen de Nederlandse Ambassade zorgden ervoor dat beide teams onderling mochten uitvechten wie laatst zou worden.

Kortom roemloos laatste en op één na laatste zou je denken….niets is minder waar. Want in de prijzenkast van TOS prijkt inmiddels de Fair Play-prijs van dit toernooi. Uitbundig is deze pyrrusoverwinning gevierd en op maandag vloog het 20-koppige gezelschap lichtelijk gesloopt door een rondwarend buikgriepvirus terug naar Amsterdam. Voor meer verhalen en anekdotes? Schiet de mannen van Vrijdagavond 1 aan.